Prolog

Wszystko nie jest tak jak chciałam, aby było. Życie nie przyniosło sukcesów, nigdy by nie przyniosło. W głowie miałam tylko jedną rzecz, aby wydostać się. Wydostać z tej niewoli, w którą się wplątałam. Co mogę powiedzieć? Tak wyszło, takie było przeznaczenie czy też los? Nie wierzę w takie bzdury... Nasz los nigdy nie jest z góry przesądzony!  To bzdura! To co dzieje się przypadkiem. Nic nigdy nie było by przesądzone. Ludzkie życie jest zagadką. Pełne cierpienia i niepowiodzenia.
A co z niego mam ja? Szczerze to nic. Nie mogę się na nic zdecydować. Czy iść tam, czy w drugą stronę?! Nigdzie nie poszła bym. trzymają mnie te więzły Więzły niepowodzenia. Moje całe dzieciństwo straciłam, gdy zostałam odebrana rodzicom. Żyję na razie sama myśląc o powrocie do mojej małej ojczyzny. Tam, gdzie byłam bezpieczna przez te pare lat..
Kupcy, którzy myślą o pieniądzach. O finansach, które wpłyną dobrze na ich koszt i stanowisko w społeczeństwie O niczym innym nie myślą. O uczuciach czy też nad tym jak wszystko wpłynie na nas psychicznie i fizycznie. Oni tego nie cenią. Nigdy! Popatrzeć na to z dobrej strony? Czy się wogole da? Właściwinie nie wiem. Nie podchodziłam do tego z dobrej strony.
Traktują nas jak rzecz, którą można sprzedać i zdobyć z tego środki. Przetarg, od którego można zdobyć jak najwięcej funduszy na życie? Gdzie można nas bić, nie dawać tego czego chcemy?  Gdyby świat był by inny było by o wiele lepiej. Nie było by tego bólu.
Od dziesiątego roku życia jestem tutaj. Przechodzę od rąk do rąk! Nie jestem zadowolona z tego, ale większość czas spędzam na podróży. Nie mamy odpoczynku. Czasami, ale to już wyjątek. Nie można w tym smrodzie i upale żyć długo. Zawsze dostanie się jakś choroba. Jakby mnie to spotkało było by nawet dobrze, tylko, że wpłyneło by na rodziców. Szukają mnie. Przez te siedem lat szukaja mnie i nie moga znaleść. Gdyby na pewno mogli wykupili mnie juz teraz. Ale co zrobić? Nie wiedzą nawet gdzie jestem.
Nie wiem czemu, ale boję sie przeciwko nim używać tego co byłam nauczona. A zmuszano mnie do nauki tego chodź nie chciałam. Chciałam być normalną dziewczyzną, co nie udało się. Udawałam pzed wszytkimi! Nawet przed własnym ojcem, ale potem to polubiłam. Nic nie powiedziałam. Sądziłam, że tak będzie nalepiej. Tak się pomyliłam...
Teraz mogę się nazywać zwykłą dziewczyną, która nie ma celu w życiu? Tak, wlasnie tak mogę się nazwać. Wieśniaczką, która będzie zlodziejką w przyszłości?! Chyba szybciej umarłabym z głodu niż kradła ludziom pieniądze. Oni też muszą z czegoś żyć. A jestem nauczona manier i kultury do wszytkich. Tez do najgorszych...
Najgorsi z nich? he... Są tacy, oj sa Nigdy żadnych nie spotkałam. Ale pływają na morzach, oceanach. Wszyscy mają swoje nazwy: Bukanier, Korsarz, Kaper, Pirat - ogólne znaczenie podkreślające wszystkie inne. Ich cechą jest atakowanie wszytkich statków i nadbrzeżnych państw bez względu na ich religie czy też pochodzenie z jakiego Oni się wywodzą.
A kobieta? No właśnie, to jest najgorsze. My nie mamy żadnych praw! Nic nie możemy, jesteśmy tylko do ozdoby mężczyn. Prawa zabronione... Kobieta na statku to przekelństwo? Tak mówia wszyscy. To jakaś bzdura! Ale często bywałam na statku i jakoś nie było takiego przekleństwa jak wszyscy mówią. Może to przesąda piracaka? Może też tak być. Wszystko jest możliwe.
Mężczyźni dużo rzeczy nie rozumieją. Nie cenią tak kobiety jak powinni. Chowamy wszystko w sobie, ale zapamiętujemy jak nas traktowano! Mamy dobrą pamięć. Niech nie myślą, że tak szybko odpuszczamy. Nigdy! Teraz i tak nic nie zrobię, ale może w najbliższej przyszłości.

~*~
No jest prolog.
Mam nadzieję, że się podobał.